Opluchting voor Anderlecht: schlemielige owngoal in slotminuten bezorgt paars-wit drie punten op bezoek bij Charleroi en ex-coach Felice Mazzu

Brian Riemer hevig coachend en bijsturend voor z’n dug-out. Druk applaudisserend voor de goeie dingen die hij zag. Geregeld ook duidelijk gesticulerend dat het net een tikkeltje scherper mocht bij zijn jongens.

Felice Mazzu (iets) rustiger voor z’n bank schuifelend. Handen op de rug, bezig met z’n analyse. Zenuwen zal je van zijn gezicht niet snel aflezen.

Charleroi tegen Anderlecht, dat was ook een beetje Mazzu tegen Riemer. Het duel langs de zijlijn. De coach die twee maanden geleden aan de kant werd geschoven bij Anderlecht en nu zelf z’n terugkeer bij Charleroi vierde, tegen zijn Deense opvolger die op zoek ging naar een eerste zege met paars-wit. Mazzu zei dan wel dat hij “geen persoonlijke ambities had en gewoon de match wou winnen”, maar reken er maar op dat beide heren erop gebrand waren zich extra te bewijzen.

Riemer klapte dan wel vaak in de handen, maar het spel van zijn team was niet bepaald om het warm van te krijgen in de eerste helft. Hij zag niet het RSCA dat Genk een paar dagen geleden nog in verlegenheid bracht met die verstikkende hoge druk. Eén kans voor Stroeykens lieten de bezoekers voor rust optekenen, maar de youngster devieerde over.

Mazzu had z’n plannetje dus best aardig voor elkaar. Silva en Stroeykens kwamen er amper aan te pas in de eerste 45 minuten, en voorin moest de snelle Mbenza - voor de verandering diepe spits - gelegenheidsaanvoerder Vertonghen en Debast in verlegenheid zien te brengen. Al ging die laatste al vrij snel door z’n enkel. Stevige domper. Charleroi kwam dichter bij de openingsgoal. Eerst speelde Amuzu de bal kwijt aan Nkuba, die op Verbruggen trapte. Heymans kreeg nog twee aardige kansen, maar tussen de palen besluiten lukte niet.

Nee, wie vuurwerk wou zien op Mambourg, moest daarvoor naast het veld zijn. Buiten het stadion werd dat in veelvoud de lucht in geschoten. ‘t Zijn al geen tennisballen en vuurpijlen op het veld meer, zoals bij de vorige thuismatch van Charleroi.

Beterschap vlak na rust voor de Brusselaars. Eerst knalde Stroeykens maar rakelings voorlangs, een paar minuten later al kreeg Amuzu de bal van dichtbij niet voorbij Koffi gewerkt. Daar was meer geluk dan kunde bij gemoeid voor de doelman uit Burkina Faso. Zou Riemer hen wat peper hebben toegeschoven tijdens de pauze?

De opflakkering was echter van korte duur. Opnieuw kropen te veel slordigheden in het spel van de bezoekers. Foute controles, slechte passes... Maar onder meer Morioka en Mbenza stelden Verbruggen niet bepaald op de proef in de omschakeling. Ook niet toen Mbenza op snelheid iedereen achter zich liet, maar nog wou afleggen voor WK-ganger Gholizadeh. Tevergeefs.

Het had naar het einde toe alles weg van een brilscore. Twee ploegen die nog weinig klaarspeelden. Tot de 0-1 in minuut 85 pardoes achter Koffi in doel belandde. Amuzu trapte eerst nog op Koffi, maar daarna werd de doelman in de kluts geklopt door z’n eigen ploegmakker Zorgane. Pech voor Charleroi, maar enorme vreugde bij Anderlecht, dat zo alsnog naar plaats tien springt en de kloof tot play-off 2 terugbrengt tot drie punten.

Er is nog werk aan de winkel voor Riemer. Maar drie punten zijn drie punten. Rome is ook niet in één dag gebouwd.